Σάββατο 20 Νοεμβρίου 2010

υπάρχουν άνθρωποι



"Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί για χρόνια να μένουν σκιές στη ζωή μας, υπάρχουν κ εκείνοι που απ το πρώτο κιόλας καιρό γίνονται ζωή μας. Στη πρώτη περίπτωση το να φύγούν μακριά μας είναι σχετικά ανώδυνο κ αφορά τη συνήθεια, στη δεύτερη περίπτωση η απουσία τους μπορεί να γίνει κ απώλεια, ίσως όμως εκεί να επιλέξουμε να φύγουμε εμείς πρώτα μακριά τους, θέλοντας να μη χάσουμε την εικόνα τους που μας έκανε να τους αγαπήσουμε..."

Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Έλλειψις

Άδειασα.Και να φανταστείς πριν απο μια στιγμή ήμουν γεμάτος.Μάζεψα λόγια, εικόνες και όνειρα για να στα δώσω. Χάθηκαν σε ένα λεπτό. Τίποτα δεν έμεινε. Ούτε μια λέξη, ούτε μια εικόνα έστω να μου θυμίζει οτι υπήρξε κάτι εδώ. Ξερότοπος, άγονη γη, δίχως χρώμα. Έτσι με αφήνεις. Ή έτσι με διώχνεις.Τα μάτια μου είχαν πλημμυρίσει με όνειρα και τώρα δεν τα βλέπω, τα έσβησε το πρώτο δάκρυ.

Όσο λείπεις, ξέχασα πως είναι να ονειρεύεσαι. Και όλα τα όνειρα τα έκανα χθες το βράδυ μαζεμένα. Δεν μ' άφησαν οι σκέψεις μου να κοιμηθώ.

Παραιτούμαι σήμερα. Παραιτούμαι απ'το όνειρο. Απο την προσπάθεια. Απο τις φράσεις : "Είμαι εδώ... Θα είμαι εδώ...". Απο ό,τι σε θυμίζει. Απο ό,τι ξέχασες εδώ και εγώ το κράτησα για να στο δώσω όταν θα γυρίσεις. Δεν θα γυρίσεις. Και ίσως ποτέ να μην ήσουν εδώ. Σε περίμενα τόσα βράδια. Κάθε βράδυ. Και ένιωθα κάτι αιχμηρό να με διαπερνά απο άκρη σε άκρη
.

Θα ξεχάσω, θα δεις. Θα πάψω να συγκρίνω. Θα πάψω να αναζητώ το βλέμμα σου στους δρόμους. Εσύ μπόρεσες. Θα τα καταφέρω. Ευχήσου μου καλή τύχη. Είναι δύσκολος ο δρόμος της επιστροφης στον παλιό μου εαυτό. Είναι δύσκολο να επιβάλλω στα συναισθήματα σιγή. Η ελπίδα λένε, πεθαίνει πάντα τελευταία... Η δική μου είχε πάρει εδώ και καιρό παράταση. Σήμερα χάθηκε και αυτή μαζί με εσένα. Δεν θέλω να σκέφτομαι το "ποτέ". Κάθε φράση συνοδεύεται πλέον απο ένα "ποτέ". Το φοβάμαι.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Να την προσέχεις..

Είναι δική σου τώρα. Πρόσεχέ την. Φοβάται τη μοναξιά. Τον ίδιο το φόβο. Να την κρατάς σφιχτά. Να της ψιθυρίζεις στ' αυτί κείνο που θέλει ν' ακούσει. Να της γρατζουνάς στην κιθάρα μια μελωδία που αγαπά, κι αν δεν τα καταφέρνεις με τις νότες, γράψε της κάτι απ' την καρδιά. Αγκάλιασέ τη και κάνε τη δική σου. Μ' ακούς που σου φωνάζω? Πρέπει να 'ναι ευτυχισμένη. Αρκεί που κοντά σου χαμογελά και νιώθει ασφάλεια. Μου αρκεί.
Πρόσεχέ την. Στα μάτια να την κοιτάζεις, να της μιλάς με αλήθειες για αλήθειες. Να της μιλάς σιωπηλά. Αγαπάει να κουρνιάζει στην αγκαλιά του άλλου, πόσο το ζηλεύω κι όμως θα σου πω ότι λατρεύει ν' αγαπά. Είσαι τυχερός, τι άλλο μπορώ να σου πω? Να την προσέχεις.
Όχι πάλι το ίδιο ρεφρέν. Όχι, όχι. Χαμήλωσέ το. Όχι...

Δεν σε ξέρω, αλλά..
..να την προσέχεις..
..αυτήν που αγαπώ..
..εσύ την έχεις..
..θα 'θελα να 'μαι συ για μία ώρα..
..να την είχα αγκαλιά για λίγο τώρα..

Δική σου είναι τώρα. Να την προσέχεις.Σαν άγγελος μοιάζει τα βράδυα, θα χάνεσαι στο βυθό των σκέψεών της. Με μια ανάσα. Τη θέλω ακόμη. Έχεις τον παράδεισο στην αγκαλιά σου, μην τον αφήσεις να φύγει. Σε παρακαλώ, μην την κάνεις να δακρύσει ποτέ. Δεν εκτιμάς ποτέ κάτι παρά μόνο όταν σου λείπει. Και μου λείπει τώρα, μου λείπει πολύ..
Να την προσέχεις. Και να θυμάσαι. Αν κάποια στιγμή σου θυμώσει δώσε της μόνο αγάπη. Στη στιγμή θα χαμογελάσει κι όλα θα τα ξεχάσει. Κάποιες νυχτιές φοβάται, ότι θα χαθεί νομίζει. Θα σου κρατά σφιχτά το χέρι, στιγμή μην το αφήσεις. Χάιδεψέ της τα μαλλιά, νιώσε την αναπνοή της. Στα όνειρά της θα κατοικώ να βλέπω αν είναι ευτυχισμένη. Τώρα ζεις εσύ κοντά της, να την προσέχεις, τίποτα να μη σου πάθει. Τα βαρέθηκα όλα. Στάχτη θα γίνω τώρα, στάχτη. Σκόνη, σκιά στο πέρασμά της. Όσο κι αν με πονά στην άκρη θα μείνω. Τελειώνει το τραγούδι, τελειώνει η δύναμή μου. Και μην ανησυχείς..

..εγώ γίνομαι σκόνη..
..δε θα την ενοχλήσω..
..όσο κι αν αυτό με σκοτώνει..
..η καρδιά μου είναι μόνη..
..θα χαρείς επομένως..
..αυτή που εσένα αγαπάει..
..εγώ είμαι ερωτευμένος..

Να την προσέχεις..*αφιερωμένο*

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

δεν υπάρχει το "για πάντα"...

υπάρχει μόνο η ουτοπία του...
ψευδαίσθηση που έχουμε ανάγκη να την ζούμε...
δύο λέξεις που γεννούν ελπίδες και όνειρα...
δύο λέξεις που οριοθετούν τα πάντα...
ανόητα και παιδιάστικα...
ανταλάσσουμε τα πάντα μας για αυτό το "για πάντα"...
και ξεχνάμε να ζούμε το "τώρα" μας...
δεν με νοιάζει το για πάντα...
και νιώθω διαφορετικός...
θέλω το για πάντα μου να διαρκεί όσο μία στιγμή...
αρκεί αυτή η στιγμή να με γεμίζει...
μην σε παραξευνεύει...
μην αναρωτιέσαι...
είναι απλό...
δεν με γεμίζουν δύο λέξεις...
δεν μου φτάνουν δύο λέξεις...
σε κανέναν δεν θα έπρεπε να αρκούν...
μην σου πω ότι έχω βαρεθεί να τις ακούω...
δεν θέλω το για "πάντα σου" λοιπόν...
θέλω το "τώρα" αν αντέχεις...