Με τα μάτια της ψυχής...

Είχε βγει στο κατάστρωμα και στεκόταν στα κάγκελα του καραβιού, αφήνοντας τα μάτια του να χαθούν στο μπλε σκούρο της θάλασσας ώστε να φτάσουν στο σημείο να μην ξεχωρίζουν θάλασσα και ουρανό...Έτσι σκέφτηκε:"Η θάλασσα θα μπορούσε να είναι το μελάνι και εμείς να ήμασταν η πένα. Εμείς θα κάναμε την αρχή στο μυθιστόρημα της ζωής μας..Ήρωες συγχρόνως και αναγνώστες του. Οι εμπειρίες πολλές και οι δυσκολίες σαν τα κύματα της θάλασσας, που στο τέλος όμως θα καθαρίσουν την ακροθαλασσιά και ίσως βρούμε μπροστά μας εκείνο το μπουκάλι που περιμένουμε, κάτι θα έχει μέσα. Ίσως να είναι ένα σημάδι...Εμείς θα επιλέξουμε αν θα το ανοίξουμε ή όχι..Οι επιλογές που κάνει ο καθένας μας είναι και αυτό που μας ξεχωρίζει μας κάνει μοναδικούς..."