Ένα κορίτσι, με βάζει σε σκέψεις. Η λογική ή η καρδιά; Ποιό να ΄ναι το σωστό τελικά;
Υπάρχει σωστό; Από τη στιγμή που αυτά τα δυο θα συγκρουστούν, όποιο και να διαλέξεις υποφέρεις, αλλά με διαφορετικό τρόπο.
-Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να φύγεις, όταν αρχίζεις να υποφέρεις για κάτι από τα δύο.
-Μα όταν φεύγεις τότε είναι που επικρατεί η λογική.
-Κι η καρδια πόσα μπορεί να αντέξει;
-Όσα δε χωρά η λογική, γι' αυτό λέγεται καρδιά. Αλλιώς θα ήταν ίδια με τη λογική.
-Κι όσοι ζουν μόνο με τη λογική, χωρίς το συναίσθημα, τι έχουν ζήσει πραγματικά, τι έχουν νιώσει;
-Ποτέ δεν ξέρεις, κι αυτοί μπορεί να έχουν συναισθήματα, μα να τα κρύβουν.
-Σίγουρα η καρδιά είναι πάντα εκεί, και δε σ'αφήνει να ησυχάσεις, παρασιτεί συνέχεια σε βάρος της λογικής. Αλλά εκτός από αυτό υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Υπάρχουν κι η αξιοπρέπεια, κι ο αυτοσεβασμός.
Πάντα έβαζα πάνω απ' όλα το συναίσθημα. Όλα μου φαίνονταν άσχημα, αδιάφορα ξένα από εμένα όταν έλειπε αυτό. Γκρίζα, με έτρεπαν στη φυγή. Μα κάποιες φορές δε φτάνει μόνο αυτό. Έρχεται κ η λογική. Και είναι φορές που την έχω διαλέξει. Και δεν το έχω μετανιώσει. Είναι όταν κάποιος καταπατά το εγώ μου, την ύπαρξή μου, όταν ζει σε βάρος μου. Τότε όχι, δεν το μετανιώνω. Κι η καρδιά σωπά, γιατί καταλαβαίνει το καλό της. Αυτοσεβασμός, θα έλεγα ότι είναι, και εκεί δεν ταιριάζουν οι υποχωρήσεις.
Μα ακόμα ταλαντεύομαι...Λογική...Καρδιά...Η ισορροπία τους που να βρίσκεται...Ίσως δε χρειάζεται πάντα να το ψάχνουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου