απουσία

"Στη ζωή χάνουμε κ κερδίζουμε συνέχεια πράγματα κ ανθρώπους, δυστυχώς όλα αυτά που χάνουμε δε μπορουν ν αντικατασταθούν με τίποτα άλλο, μένοντας όμως στη σκέψη της απουσίας τους καταφέρνουμε να χάσουμε κ οτιδήποτε νέο θέλει να έρθει στη ζωή μας, πράγμα ριψοκίνδυνο γιατί ο χρόνος φάινεται πως δεν είναι επιεικής στις αναμνήσεις..."

βλέμμα

"Λένε πως αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς, το "πρόβλημα" όμως αρχίζει να δημιουργείται όταν εκεί που κοιτάμε βρίσκεται η αγάπη κ εκεί που δε πιάνει πλέον το βλέμμα μας υπάρχει ο έρωτας..."

αφορμή

"Για κάποιους λόγους νιώθουμε πως δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να δείξουμε όσα νιώθουμε, ακόμη κ σε ανθρώπους που μας λείπουν πραγματικά. Ίσως είναι ο εγωισμός που δε μας αφήνει να τους διεκδικήσουμε ξανά, ίσως όμως είναι κ ο φόβος πως θα τους χάσουμε κ πάλι. Όποιος κ αν είναι ο λόγος, η αφορμή πάντα μπορεί να κάνει τη διαφορά..."

το κλειδί της καρδιάς μας...

"Κάποιες φορές δανείζουμε το κλειδί της καρδιάς μας κ άλλoτε το χαρίζουμε. Στη πρώτη περίπτωση δεν έχουμε δωθεί ολοκληρωτικά άρα καταφέρνουμε κ να πάμε παρακάτω αν χρειαστεί. Στη περίπτωση όμως που το χαρίσουμε, θα πρέπει να έιμαστε προετοιμασμένοι πως πιθανόν κάποια στιγμή να χρειαστεί ν αλλάξουμε κ κλειδαριά..."

υπάρχουν άνθρωποι

"Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί για χρόνια να μένουν σκιές στη ζωή μας, υπάρχουν κ εκείνοι που απ το πρώτο κιόλας καιρό γίνονται ζωή μας. Στη πρώτη περίπτωση το να φύγούν μακριά μας είναι σχετικά ανώδυνο κ αφορά τη συνήθεια, στη δεύτερη περίπτωση η απουσία τους μπορεί να γίνει κ απώλεια, ίσως όμως εκεί να επιλέξουμε να φύγουμε εμείς πρώτα μακριά τους, θέλοντας να μη χάσουμε την εικόνα τους που μας έκανε να τους αγαπήσουμε..."

Έλλειψις

Άδειασα.Και να φανταστείς πριν απο μια στιγμή ήμουν γεμάτος.Μάζεψα λόγια, εικόνες και όνειρα για να στα δώσω. Χάθηκαν σε ένα λεπτό. Τίποτα δεν έμεινε. Ούτε μια λέξη, ούτε μια εικόνα έστω να μου θυμίζει οτι υπήρξε κάτι εδώ. Ξερότοπος, άγονη γη, δίχως χρώμα. Έτσι με αφήνεις. Ή έτσι με διώχνεις.Τα μάτια μου είχαν πλημμυρίσει με όνειρα και τώρα δεν τα βλέπω, τα έσβησε το πρώτο δάκρυ.

Όσο λείπεις, ξέχασα πως είναι να ονειρεύεσαι. Και όλα τα όνειρα τα έκανα χθες το βράδυ μαζεμένα. Δεν μ' άφησαν οι σκέψεις μου να κοιμηθώ.

Παραιτούμαι σήμερα. Παραιτούμαι απ'το όνειρο. Απο την προσπάθεια. Απο τις φράσεις : "Είμαι εδώ... Θα είμαι εδώ...". Απο ό,τι σε θυμίζει. Απο ό,τι ξέχασες εδώ και εγώ το κράτησα για να στο δώσω όταν θα γυρίσεις. Δεν θα γυρίσεις. Και ίσως ποτέ να μην ήσουν εδώ. Σε περίμενα τόσα βράδια. Κάθε βράδυ. Και ένιωθα κάτι αιχμηρό να με διαπερνά απο άκρη σε άκρη.

Θα ξεχάσω, θα δεις. Θα πάψω να συγκρίνω. Θα πάψω να αναζητώ το βλέμμα σου στους δρόμους. Εσύ μπόρεσες. Θα τα καταφέρω. Ευχήσου μου καλή τύχη. Είναι δύσκολος ο δρόμος της επιστροφης στον παλιό μου εαυτό. Είναι δύσκολο να επιβάλλω στα συναισθήματα σιγή. Η ελπίδα λένε, πεθαίνει πάντα τελευταία... Η δική μου είχε πάρει εδώ και καιρό παράταση. Σήμερα χάθηκε και αυτή μαζί με εσένα. Δεν θέλω να σκέφτομαι το "ποτέ". Κάθε φράση συνοδεύεται πλέον απο ένα "ποτέ". Το φοβάμαι.

Να την προσέχεις..

Είναι δική σου τώρα. Πρόσεχέ την. Φοβάται τη μοναξιά. Τον ίδιο το φόβο. Να την κρατάς σφιχτά. Να της ψιθυρίζεις στ' αυτί κείνο που θέλει ν' ακούσει. Να της γρατζουνάς στην κιθάρα μια μελωδία που αγαπά, κι αν δεν τα καταφέρνεις με τις νότες, γράψε της κάτι απ' την καρδιά. Αγκάλιασέ τη και κάνε τη δική σου. Μ' ακούς που σου φωνάζω? Πρέπει να 'ναι ευτυχισμένη. Αρκεί που κοντά σου χαμογελά και νιώθει ασφάλεια. Μου αρκεί.

Πρόσεχέ την. Στα μάτια να την κοιτάζεις, να της μιλάς με αλήθειες για αλήθειες. Να της μιλάς σιωπηλά. Αγαπάει να κουρνιάζει στην αγκαλιά του άλλου, πόσο το ζηλεύω κι όμως θα σου πω ότι λατρεύει ν' αγαπά. Είσαι τυχερός, τι άλλο μπορώ να σου πω? Να την προσέχεις.
Όχι πάλι το ίδιο ρεφρέν. Όχι, όχι. Χαμήλωσέ το. Όχι...

Δεν σε ξέρω, αλλά..

..να την προσέχεις..
..αυτήν που αγαπώ..
..εσύ την έχεις..
..θα 'θελα να 'μαι συ για μία ώρα..
..να την είχα αγκαλιά για λίγο τώρα..

Δική σου είναι τώρα. Να την προσέχεις.Σαν άγγελος μοιάζει τα βράδυα, θα χάνεσαι στο βυθό των σκέψεών της. Με μια ανάσα. Τη θέλω ακόμη. Έχεις τον παράδεισο στην αγκαλιά σου, μην τον αφήσεις να φύγει. Σε παρακαλώ, μην την κάνεις να δακρύσει ποτέ. Δεν εκτιμάς ποτέ κάτι παρά μόνο όταν σου λείπει. Και μου λείπει τώρα, μου λείπει πολύ..

Να την προσέχεις. Και να θυμάσαι. Αν κάποια στιγμή σου θυμώσει δώσε της μόνο αγάπη. Στη στιγμή θα χαμογελάσει κι όλα θα τα ξεχάσει. Κάποιες νυχτιές φοβάται, ότι θα χαθεί νομίζει. Θα σου κρατά σφιχτά το χέρι, στιγμή μην το αφήσεις. Χάιδεψέ της τα μαλλιά, νιώσε την αναπνοή της. Στα όνειρά της θα κατοικώ να βλέπω αν είναι ευτυχισμένη. Τώρα ζεις εσύ κοντά της, να την προσέχεις, τίποτα να μη σου πάθει. Τα βαρέθηκα όλα. Στάχτη θα γίνω τώρα, στάχτη. Σκόνη, σκιά στο πέρασμά της. Όσο κι αν με πονά στην άκρη θα μείνω. Τελειώνει το τραγούδι, τελειώνει η δύναμή μου. Και μην ανησυχείς..

..εγώ γίνομαι σκόνη..

..δε θα την ενοχλήσω..

..όσο κι αν αυτό με σκοτώνει..

..η καρδιά μου είναι μόνη..

..θα χαρείς επομένως..

..αυτή που εσένα αγαπάει..

..εγώ είμαι ερωτευμένος..

Να την προσέχεις..*αφιερωμένο*

δεν υπάρχει το "για πάντα"...

υπάρχει μόνο η ουτοπία του...

ψευδαίσθηση που έχουμε ανάγκη να την ζούμε...

δύο λέξεις που γεννούν ελπίδες και όνειρα...

δύο λέξεις που οριοθετούν τα πάντα...
ανόητα και παιδιάστικα...
ανταλάσσουμε τα πάντα μας για αυτό το "για πάντα"...

και ξεχνάμε να ζούμε το "τώρα" μας...

δεν με νοιάζει το για πάντα...

και νιώθω διαφορετικός...

θέλω το για πάντα μου να διαρκεί όσο μία στιγμή...

αρκεί αυτή η στιγμή να με γεμίζει...

μην σε παραξευνεύει...

μην αναρωτιέσαι...

είναι απλό...

δεν με γεμίζουν δύο λέξεις...

δεν μου φτάνουν δύο λέξεις...

σε κανέναν δεν θα έπρεπε να αρκούν...

μην σου πω ότι έχω βαρεθεί να τις ακούω...

δεν θέλω το για "πάντα σου" λοιπόν...

θέλω το "τώρα" αν αντέχεις...

your eyes forever glued to mine.

Ξηρά χείλη
Τσούζουν
Ένας πόνος μέσα
Μην φύγεις
"Δεν έχω τίποτα να πω"
Ζήτησα να βρέξει
Να καλύψει ότι έμεινε γυμνό
Περπάτα
Εκεί στη μέση
Στην ευθεία
Πάντα σ΄αγαπώ
Πρόλαβα?
Μου έλειψε η θάλασσα του χειμώνα
Σκοτείνιασε νωρίς
Πριν το νιώσεις καν βρέχει
Ένα χαμόγελο
Με βλέπεις από το παράθυρο
Πέφτουν ψιχάλες στα χείλη, στα μάτια, στο σώμα
Σ΄όλα εκείνα που ¨αγάπησες¨
Μου χαμογελάς
Κι όμως δεν σ΄έχω
Γεύομαι. Παίζω
Με τον χορό μου στη βροχή
Μια λέξη. Μια αίσθηση
Νιώθω. Ακούς? Μ΄ακούς? Νιώθω
Μέσα από το τζάμι δεν μ΄αγγίζεις
Βλέπεις εκείνο τον γυάλινο τοίχο?
Εσύ μπροστά. Εγώ πίσω
Εσύ ζεις. Εγώ ακολουθώ
"Είναι νωρίς ακόμα. Θα σε μάθω"
Μην φύγεις από την ευθεία
Είμαι ήδη στην άκρη
Πού είναι το φως?
Υπόσχεση
Συμφωνία με τους θεούς
Εκείνους που απέρριψα
Εκείνους που καλούσα στον γκρεμό
Μαζί στον θάνατο
Τότε ήταν που σταμάτησαν όλα
Ποιος χρόνος?
Μια καρδιά άρχισε πάλι να χτυπά
Τόσο αργά?
Αλήθεια, ποιος είσαι?
Ποιος ήσουν?
"Αυτός είμαι εγώ"
Το δικό μου παρελθόν ένα μυστήριο που δεν σου αποκάλυψα
Δεν ξέρεις τίποτα.Δεν φαντάζεσαι πόσο έχω πονέσει.
Πόσοι έχουν φύγει
Ειρωνεία πάντα
Ο τροχός γυρίζει
Τα λόγια δεν επιστρέφονται
Οι πράξεις δεν διορθώνονται
Το σώμα τρέμει
Έτσι όπως σ΄αρέσει
Το παράθυρο έκλεισε και η καταιγίδα σταμάτησε
"Μην φοβάσαι"
Στο είχα πει
Θυμάσαι?
"Θα τα πούμε αύριο"
Έφυγα
Πάντα έφευγα για να γυρίσω
Στην ευθεία σου
Στη γεμάτη ψυχή μου
Από τι?
Τι έμεινε?
Έννοιες που δεν έμαθες να ξεχωρίζεις σε μένα
Λίγο μαύρο
Λίγη τρέλα
Μια αγάπη παρανοϊκή
Η δική σου
Μια αγάπη..
Η δική μου
Η συνέχεια?
Ένας δρόμος
Τι θα συναντήσεις?
Τι θα δεις?
Δεν θα θυμάμαι
Κενό
Κάποιο από τα πολλά
Κοίτα με τώρα
Κοίτα με
Σ΄αυτά τα μάτια που λες ότι ξέρεις να διαβάζεις
Κι όμως..δεν ξέρεις να τα νιώθεις..

"Βλέπουμε στον κόσμο ότι κουβαλάμε στη καρδιά μας..?"

Ακούω τους δείκτες του ρολογιού
Πριν κάποια χρόνια μ' ενοχλούσε αυτός ο ήχος
Πλέον έμαθα να τον ακούω
Συνήθισα τον χρόνο
Γιατί πάντα περίμενα κάποιον να έρθει
Και μένα δεν με περίμενε κανείς
Γιατί πάντα εγώ πρέπει να περιμένω?
Υπομονή...
Κι όταν κάνεις υπομονή άδικα?
Όταν στην ουσία δεν έρχεται αυτό που περιμένεις?
Όταν χάνεται στη διαδρομή?
Ποια είναι η διαδρομή και ποιος ο τελικός προορισμός?
Γιατί κάνω υπομονή ενώ δεν καταλαβαίνω τη σημασία της?
Συνήθεια...
Τελικά η συνήθεια έχει περισσότερα αρνητικά απ' ότι θετικά στοιχεία
Θεωρείς έναν άνθρωπο δεδομένο
τη στιγμή που μπορεί να κάνει μία κίνηση
και να σου καταστρέψει την εικόνα που είχες δημιουργήσει
Όλα τα υπόλοιπα συναισθήματα οδηγούν στον πόνο
Έτσι δίνουν μια άλλη διάσταση στην επιθυμία για "ευτυχία"
Κανείς δεν έχει ευτυχισμένη ζωή
Έχει μικρές ευτυχισμένες στιγμές
Και ναι συνήθως είναι μικρές και διαρκούν λίγο
"Ποιος δεν πληγώθηκε από αγάπη?
Είναι σαν να βάζεις το βασίλειο σου πάνω σε άμμο"
Και ενώ ξέρεις ότι αυτός ο πύργος από άμμο
θα γκρεμιστεί ή θα τον πνίξει η θάλασσα,
εσύ εκεί θα χτίζεις το βασίλειο σου..την αγάπη σου
Γιατί η αγάπη θέλει το παραμύθι της
Γιατί ελπίζεις πως αυτή η αγάπη θα είναι μοναδική
και δεν θα καταφέρει να την γκρεμίσει τίποτα
Όμως, στο τέλος, κάποιος από τους δυο θα γκρεμίσει τον πύργο
και θα πνιγεί στα δάκρυα
ενώ τον παρασέρνει το κύμα της θάλασσας
Μετά μένει ένα "γιατί?"
Γιατί μόνο αυτοί που αγαπάμε μπορούν να μας προδώσουν
Ποια αγάπη κράτησε για πάντα?
Κι αυτό τι σημαίνει? Πως κατά την διάρκεια δεν υπήρχε πόνος
ή ότι υπήρχε μόνο ευτυχία??
Όταν νιώσεις προδομένος έστω και για μια φορά
και μετά καταφέρεις να πατήσεις με τα δυο πόδια στον ουρανό
τα μάτια είναι καρφωμένα κάτω
Γιατί φοβάσαι πως θα σε προδώσουν ξανά,
πως θα πέσεις πάλι στην γη
και θα αποκτήσεις ακόμα πιο βαθιές πληγές απ' αυτές που είχες πριν
Αν νιώσεις ποτέ ότι πλησιάζεις τον ουρανό
πρέπει να είσαι σίγουρος
ότι θα πατήσεις γερά εκεί πάνω και με τα δυο πόδια
και όχι με το ένα πόδι στο ουρανό και το άλλο στη γη
Να μην φοβάσαι τίποτα
Αυτό ίσως να είναι το νόημα
Το κάθε βήμα να είναι χωρίς φόβο
Έτσι θα χτίσεις γερά τα θεμέλια του δικού σου πύργου
Κι ας παραμένει για όλους ένα όνειρο...ένα παραμύθι
Μέσα στη σκληρή πραγματικότητα που ζούμε
το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ονειρευόμαστε
Να ονειρευόμαστε για ένα καλύτερο αύριο
για μια ζωή με στιγμές ευτυχίας μεγαλύτερης διάρκειας
και με λιγότερο πόνο
Για μια ζωή που θα περιγράφετε με τέσσερις λέξεις
αγάπη...ελευθερία...ελπίδα...όνειρα

λογική ή καρδιά?

Ένα κορίτσι, με βάζει σε σκέψεις. Η λογική ή η καρδιά; Ποιό να ΄ναι το σωστό τελικά;
Υπάρχει σωστό; Από τη στιγμή που αυτά τα δυο θα συγκρουστούν, όποιο και να διαλέξεις υποφέρεις, αλλά με διαφορετικό τρόπο.

-Νομίζω ότι το καλύτερο είναι να φύγεις, όταν αρχίζεις να υποφέρεις για κάτι από τα δύο.
-Μα όταν φεύγεις τότε είναι που επικρατεί η λογική.
-Κι η καρδια πόσα μπορεί να αντέξει;
-Όσα δε χωρά η λογική, γι' αυτό λέγεται καρδιά. Αλλιώς θα ήταν ίδια με τη λογική.
-Κι όσοι ζουν μόνο με τη λογική, χωρίς το συναίσθημα, τι έχουν ζήσει πραγματικά, τι έχουν νιώσει;
-Ποτέ δεν ξέρεις, κι αυτοί μπορεί να έχουν συναισθήματα, μα να τα κρύβουν.
-Σίγουρα η καρδιά είναι πάντα εκεί, και δε σ'αφήνει να ησυχάσεις, παρασιτεί συνέχεια σε βάρος της λογικής. Αλλά εκτός από αυτό υπάρχουν κι άλλα πράγματα. Υπάρχουν κι η αξιοπρέπεια, κι ο αυτοσεβασμός.

Πάντα έβαζα πάνω απ' όλα το συναίσθημα. Όλα μου φαίνονταν άσχημα, αδιάφορα ξένα από εμένα όταν έλειπε αυτό. Γκρίζα, με έτρεπαν στη φυγή. Μα κάποιες φορές δε φτάνει μόνο αυτό. Έρχεται κ η λογική. Και είναι φορές που την έχω διαλέξει. Και δεν το έχω μετανιώσει. Είναι όταν κάποιος καταπατά το εγώ μου, την ύπαρξή μου, όταν ζει σε βάρος μου. Τότε όχι, δεν το μετανιώνω. Κι η καρδιά σωπά, γιατί καταλαβαίνει το καλό της. Αυτοσεβασμός, θα έλεγα ότι είναι, και εκεί δεν ταιριάζουν οι υποχωρήσεις.
Μα ακόμα ταλαντεύομαι...Λογική...Καρδιά...Η ισορροπία τους που να βρίσκεται...Ίσως δε χρειάζεται πάντα να το ψάχνουμε.

Υπό το φως της πανσελήνου.

Μόλις είχε ξυπνήσει από εκείνο το όνειρο που έμοιαζε λίγο με παραμύθι από εκείνα που πάντα έχουν όμορφο τέλος παρόλο των ενδιάμεσων δυσκολιών…Δεν ήθελε να τελειώσει εκεί αλλά να συνεχιστεί. Άδικα όμως, είχε ήδη ξυπνήσει. Παρόλα αυτά μια ηρεμία και γαλήνη πλημμύριζε την ψυχή της. Σαν από εκείνες τις λίγες στιγμές που νιώθουμε πλήρης. Κοίταξε τριγύρω της και δεν της έλειπε κάτι, ή έτσι πίστευε. Με γρήγορες κινήσεις σηκώθηκε και ετοιμάστηκε.Βγήκε στο μπαλκόνι της που είχε θέα την θάλασσα και εντυπωσιάστηκε με την ησυχία που επικρατούσε. Ίσως όλα να ήταν με το μέρος της αυτή τη μέρα και να ήθελαν να διατηρήσουν αυτή την γλυκιά αίσθηση που είχε από το πρωινό ξύπνημα. Ένα ελαφρό αεράκι δρόσιζε το πρόσωπο της και άφησε τη ματιά της στην θάλασσα, σ’ εκείνη που ήξερε να πέρνει και να γεννάει σκέψεις…Ξαφνικά κοίταξε το ρολόι της και συνηδητοποίησε πως ήδη ήταν αργοπορημένη για την δουλειά της. Σκεφτόταν όμως και την αποψινή συναυλία και ένα χαμόγελο σχηματίζονταν στην άκρη των χειλιών της. Ήξερε ότι θα περνούσε όμορφα, ήταν το αγαπημένο της συγκρότημα..Σε κάθε συναυλία τα τραγούδια την ταξίδευαν, καθώς το κάθε τραγούδι από μόνο του ήταν ένα ταξίδι, οι στίχοι σε οδηγούν στους δρόμους της ψυχής…Οι ώρες πέρασαν γρήγορα και ευχάριστα στη δουλειά. Είχε γυρίσει σπίτι και ετοιμαζόνταν για την αποψινή βραδιά. Ήταν 8.30 όταν έφτασε η παρέα της με το αυτοκίνητο κάτω από το σπίτι και της κόρναραν να κατέβει. Όλοι και ο καθένας ξεχωριστά ήταν κοντά της στις καλές και κακές στιγμές που είχε η ζωή της. Το ήξερε… αν και πολλές φορές είχε νιώσει τόσο μόνη ενώ υπήρχαν τόσο πολλοί γύρω της. Όλα κυλούσαν όπως τα είχε φανταστεί…εκτός από ένα…

Στη συναυλία απογειώθηκαν, τραγουδούσαν όλοι μαζί τονίζοντας ιδιαίτερα αγαπημένους στίχους και ξαφνικά…Η ματιά της έπεσε σε εκείνον…ήταν λίγο πιο δίπλα. Σαν να είχε νιώσει το βλέμμα του πάνω της και είχε γυρίσει..Την κοιτούσε στα μάτια…

Σαν να γνωρίζονταν από παλιά αλλά είχαν καιρό να ειδωθούν…

Και όμως ήταν εκείνος…

Ο συμπρωταγωνιστής της στο όνειρο…

Πίστευε ότι τον είχε ξεχάσει και αφήσει…

Αλλά δεν ήταν αλήθεια..

Με λίγα λόγια, απλά με τα βλέμματα τους που ήταν ικανά να αφομοιώσουν τα λόγια της σιωπής και των δύο, ξεκίνησαν από την αρχή αφήνοντας στο παρελθόν ότι τους φόβιζε…

Ήταν εκεί ανάμεσα σε τόσο κόσμο αλλά δεν τους έβλεπαν, δεν άκουγαν το τραγούδι..

Η δική τους μελωδία ηχούσε πλέον, ο χρόνος λες και είχε παγώσει και υπό το φως της πανσελήνου το φιλί τους σφράγισε αυτή τη μοναδική στιγμή…

Tο Απρόοπτο...

Στον κόσμο αυτό υπάρχει πάντα ένα άτομο

που περιμένει ένα άλλο, είτε στη μέση μιας ερήμου

είτε στη μέση μιας μεγάλης πόλης.

Κι όταν οι δύο αυτοί άνθρωποι διασταυρώνονται

και οι ματιές τους σμίγουν,

το παρελθόν και το μέλλον χάνουν τη σημασία τους

και το μόνο πράγμα που υπάρχει είναι εκείνη η στιγμή,

μαζί με την απίστευτη βεβαιότητα ότι τα πάντα

κάτω από τον ήλιο είναι γραμμένα από το ίδιο Χέρι,

το Χέρι που αφυπνίζει την Αγάπη,

εκείνο που κάνει να υπάρχει μια δίδυμη ψυχή

για τον καθένα που εργάζεται, αναπαύεται

ή ψάχνει θησαυρούς κάτω από τον ήλιο.

Χωρίς αυτό, τα ανθρώπινα όνειρα μας

δε θα είχαν νόημα.

φοβιοφοβία

Στάσου, μη φεύγεις!
Χαμόγελό μου, μη φεύγεις!
Δεν το κάνω επίτηδες, σου λέω...
Δεν τον κάλεσα εγώ, απρόσκλητος έρχεται.. Κάθε φορά που σε βλέπει να κοιτάζεις το ταβάνι..
Χαμόγελό μου, μη μ' αφήνεις...
Είναι ο φόβος σου λέω.. Ο φόβος... Είναι καλά κρυμμένος, στο περήφανο πρόσωπό του, είναι καλά κρυμμένος....
Γιατί δυσκολεύεσαι τόσο να ξανάρθεις;
Και τον αφήνεις εδώ να με καρφώνει με το παγωμένο βλέμμα του, επι ώρες και ώρες, και σε βλέπω, μη νομίζεις οτι δε βλέπω έξω απ΄το παράθυρο.
Υποφέρεις και συ όσο και γω! Οι τυψεις που άργησες τόσο να ξανάρθεις, τις νιώθω και γω, τις βλέπω στα μάτια σου που δε συναντάνε τα δικά μου!
Συγγνώμη σου λέω...
Είσαι σημαντικο για μένα...
Θα κλειδώσω, στο υπόσχομαι...

Για άλλο ταξίδι...

Άλλο ένα ταξίδι είχε ξεκινήσει…άλλο ένα ταξίδι της ψυχής σε μέρη γνωστά αλλά και σε άλλα πιο σκοτεινά, πιο βαθιά…καθισμένος στο κατάστρωμα, μ’ένα ελαφρό αεράκι να με χτυπάει και οι αχτίδες του ήλιου να προσπαθούν να με ζεστάνουν, να απαλύνουν λίγο τη μοναξιά της στιγμής. Την ίδια στιγμή η μουσική και ειδικότερα οι στίχοι του τραγουδιού που άκουγα με παρέσυραν για άλλη μια φορά και μάταια προσπάθησα να αντισταθώ. ‘’Τι τραγούδι να σου πω που να σε ξέρει, Να' ναι εκεί όταν γελάς κι όταν φοβάσαι…Να' ναι εκεί όταν μεθάς κι όταν λυπάσαι…Κι όταν κρύβεσαι στης μοναξιάς τα μέρη’’…Ταξίδεψα πίσω αυτή τη φορά στο παρελθόν...Στις στιγμές που είχα ζήσει. . .Στις εικόνες που μια μια ξεδιπλωνόταν μπροστά μου.. Οι περισσότερες με έκαναν να νιώσω νοσταλγία για πράγματα που είχα και έχασα αλλά ταυτόχρονα ένιωθα λησμονιά για ότι είχε χαθεί πλέον ή δεν πρόλαβε να συμβεί…Συναισθήματα που δημιουργήθηκαν τότε αλλά ακόμα υπάρχουν…Υποσχέσεις που όμως δεν τηρήθηκαν…Λόγια που απλά τα πήρε ο άνεμος…Τα γιατί του παρελθόντος λοιπόν ακόμα με παρέσυραν εκεί και εγώ δεν ήμουν σε θέση να δω την πραγματικότητα.. Αυτό είχα επιλέξει αλλά δεν γνώριζα ότι με κάθε βήμα πίσω έχανα μια στιγμή του παρόντος…του σήμερα…Ήταν σαν να πρωταγωνιστούσα σε μια ταινία, αλλά χωρίς να ζω όσο θα ήθελα στα άκρα.. Φοβόμουν μήπως το παρελθόν είναι μια διαφορετική μορφή του σήμερα…Αλλά αν τελικά δεν δοκιμάσεις δεν μπορείς να υποθέτεις...Λένε πως ο χρόνος αλλάζει τα πράγματα αλλά στην πραγματικότητα πρέπει να τα αλλάξεις μόνος σου… Μ ‘ αυτή τη σκέψη λοιπόν, έκλεισα τα μάτια και όταν τα άνοιξα το βαθύ μπλε της θάλασσας μου ξανάφερε την γαλήνη και ηρεμία μέσα μου…Μέσα σε σένα ή στον ίδιο μου τον εαυτό βρήκα πάλι τη δύναμη...Και με ένα χαμόγελο στην άκρη των χειλιών θεώρησα το σήμερα ως την πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου…Για άλλο ταξίδι έτσι είναι το παιχνίδι…Για άλλο λιμάνι, άλλο σταθμό…

αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο...

Έρχεσαι και φεύγεις κάθε νύχτα, μες τα όνειρα μου τρυπώνεις και αναστατώνεις την καρδιά μου...Είναι σαν να ζω σ' ένα παράλληλο σύμπαν, να ζω στιγμές που έχω ξαναζήσει, αισθήματα που είχα να ξαναβγαίνουν στο φως...Και το πρωί μόλις ξυπνάω να μην είσαι εκεί...Σιγά σιγά να χάνεσαι μέσα στο φως της μέρας, καθώς η ηλιαχτίδα κάνει την εμφάνιση της μέσα από τα φύλλα του παραθύρου....
Ίσως ακούγεται περίεργο..είναι όμως περίεργο...Γιατί όλα βρίσκονται στο υποσυνείδητο μας. Και τα όνειρα μαςτα σκηνοθετούμε μόνοι μας, αλλά δυστυχώς μπορούμε να γίνουμε σκηνοθέτες μόνο στα όνειρα και όχι στη ζωή...Αντίθετα η ζωή είναι ο σκηνοθέτης μας στην πραγματικότητα..
Μας μπερδεύει, μας παιδεύει και μας οδηγεί σε ένα φαύλο κύκλο χωρίς να ξέρουμε αν υπάρχει τέλος. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει!
Και έτσι γυρίζουμε, γυρίζουμε, γυρίζουμε μέχρι να ζαλιστούμε και να κάτσουμε να συλλογιστούμε τι μας οδήγησε σ' αυτό...Ποια η αιτία και ποια η αφορμή...Μπορεί τα πράγματα να φαίνονται δύσκολα όμως μέσα μας, όλοι μας κρύβουμε μια τεράστια δύναμη και θέληση να σηκωθούμε και να καταφέρουμε να μετατρέψουμε αυτό το φαύλο κύκλο σε μια ευθεία!
Όπου τα πράγματα θα κυλήσουν πιο ήρεμα και γαλήνια...Και η σκέψη μας θα είναι πλέον καθαρή και θα μπορούμε πλέον να βλέπουμε τη ζωή μέσα από τα μάτια της ψυχής μας!!!
Ποιος είπε όμως ότι στην ευθεία δεν θα συναντήσουμε εμπόδια, θα υπάρξουν και ανηφόρες δύσκολες και απότομες, όμως μετά από μια ανηφόρα έρχεται και μια κατηφόρα. Όπως μετά την καταιγίδα έρχεται η γαλήνη και η ηρεμία πάλι στα νερά της θάλασσας.

Γι' αυτό λοιπόν, ας μην απογοητευόμαστε όταν κάτι δεν μας πάει καλά, αν ο άνθρωπος που αγαπάμε και πονάμε δεν είναι αυτή τη στιγμή δίπλα μας... Η ζωή ξέρει καλύτερα από όλους το τι θα μας συμβεί αύριο...Ας μην αγχωνόμαστε γι' αυτό λοιπόν...εκείνη ξέρει όπως και ο έρωτας...

Όλα είναι μια τρέλα, μια εμπειρία που μέσα από αυτά γεννιέται ένα πάθος, ένας έρωτας , μια αγάπη...Μια αγάπη τόσο βαθιά που ο χρόνος δεν μπορεί να αγγίξει...

Με τα μάτια της ψυχής...

Είχε βγει στο κατάστρωμα και στεκόταν στα κάγκελα του καραβιού, αφήνοντας τα μάτια του να χαθούν στο μπλε σκούρο της θάλασσας ώστε να φτάσουν στο σημείο να μην ξεχωρίζουν θάλασσα και ουρανό...Έτσι σκέφτηκε:"Η θάλασσα θα μπορούσε να είναι το μελάνι και εμείς να ήμασταν η πένα. Εμείς θα κάναμε την αρχή στο μυθιστόρημα της ζωής μας..Ήρωες συγχρόνως και αναγνώστες του. Οι εμπειρίες πολλές και οι δυσκολίες σαν τα κύματα της θάλασσας, που στο τέλος όμως θα καθαρίσουν την ακροθαλασσιά και ίσως βρούμε μπροστά μας εκείνο το μπουκάλι που περιμένουμε, κάτι θα έχει μέσα. Ίσως να είναι ένα σημάδι...Εμείς θα επιλέξουμε αν θα το ανοίξουμε ή όχι..Οι επιλογές που κάνει ο καθένας μας είναι και αυτό που μας ξεχωρίζει μας κάνει μοναδικούς..."

Σταγόνες βροχής...

Ήταν αργά το βραδάκι, γυρνούσα με το τρένο από ένα πάρτυ. Ο καιρός από το πρωί δεν ήταν και στα καλύτερα του. Καθόμουν και κοιτούσα το τζάμι του τρένου καθώς έβρεχε και σκεφτόμουν διάφορα…Το τζάμι είχε γεμίσει από μικρές μικρές σταγόνες που συνέχιζαν να πέφτουν καθώς έβρεχε. Αυτές άρχιζαν να διανύουν την πορεία τους πάνω στο τζάμι καθώς κυλούσαν, άλλες γρήγορα και άλλες αργά, οι περισσότερες συναντούσαν άλλες και έτσι γινόταν μία που συνέχιζαν μαζί την πορεία τους. Το παρομοίασα λίγο με τους ανθρώπους. Ο καθένας μας έχει την πορεία του σ’ αυτό τον κόσμο, συγκεκριμένη σίγουρα δεν είναι αλλά κάποια στιγμή θα σταματήσει να βαδίζει μόνος. Θα έρθει η στιγμή που σ’ αυτή την πόλη ή σε κάποια άλλη, μέρα ή νύχτα που θα συμπέσουν οι στιγμές και των δύο. Μπορεί να μην είναι μακριά, και αν τα φέρει ο χρόνος αυτές οι δύο ψυχές να βαδίζουν μαζί από εκεί και πέρα.. Για όλους υπάρχει αυτή η στιγμή. Σε κάποιους ίσως συμβεί στο επόμενο δευτερόλεπτο κάπου εκεί, και για κάποιους άλλους ίσως χρειαστεί λίγο περισσότερος χρόνος…Το σίγουρο είναι ότι θα συμβεί, και όταν συμβεί από τις δύο πλευρές θα είναι μαγικό. Έτσι, ζούμε εκτός των άλλων και γι’ αυτή τη στιγμή…